Bu aralar kitap okumaya fazla zaman ayıramıyorum. Tabi bunda okuduğum kitabın akıcılığı ve beni kendine çekmesi de önemli. Disiplinli bir okuyucu değilim, bu yüzden okuduğum kitabın biraz merak uyandırıcı, sürükleyici olması lazım. Neyse, dişimi sıkarak ve gayret göstererek Ahmet Ümit'in "Bir Ses Böler Geceyi" isimli romanını bitirdim. Dişimi sıkmam ve gayret göstermem gerekti, çünkü kitapta hiçbir sürükleyicilik yok. Hikaye çok kopuk. Yalnız, bu kopukluk sandığınız gibi hikayenin bazı noktalarının boş bırakılmış olmasıyla alakalı değil. Hikaye sık sık bölünüyor, başka mekanlara ve başka zaman dilimlerine geçiliyor. Üstelik bu geçişler çok uzun sürüyor, okuyucu diğer tarafta ne olduğunu unutuyor. Şöyle bir örnek vereyim: ana hikaye sürerken yaşlı bir adamdan bahsediliyor, sonra ana karakter (Süha) o yaşlı adamı eskiden tanıdığı birisine benzetiyor, sonra o bölüm bitiyor ve uzun uzun o eskiden tanıdığı yaşlı adamla başından geçen olayı anlatıyor. Bu eskiye dönüşler öyle uzun ki, kitabın asıl hikayesine geri dönüldüğünde bir garipseme yaşanabiliyor. Neyse, yazarın tercihidir, ona birşey diyemeyiz. Ben Ahmet Ümit kitaplarını severim. Güzel yazar, okumaya başlayınca kolay kolay elden bırakılmaz. Bu kitap ise öyle değil. Hani polisiye tarzındaki, gerilim yüklü Ahmet Ümit kitaplarını sevenlerdenseniz uzak durun derim, çünkü bu kitapta böyle birşey yok. Merak edilen birşey bile yok, herşey zaten ortada.
